Temmuz 11, 2014

Önce minik Hevin.. 12 yaşında. Araba çarpıyor, ve korkudan kalbi duruyor.
Sonra Eylemim. 30 yaşında. Durduk yere kalbi duruyor.
Sonra annem. Onun da solunumu duruyor. Çok şükür o aramıza geri dönüyor ama. 

Tüm bu olanlardan sonra ya da tüm bu olanlara rağmen hep şükrettim. Dua ettim. Gidenlere de. Kalanlara da. Bu sırada yanımda olan, olmayan, olmak isteyip olamayan ya da olmak istemeyen ama vicdanı ağır bastığından bir süreliğine de olsa yanımda kalan herkesten Allah razı olsun.

Bu kadar olayı, kaybı, ayrılığı, güvensizliği sadece 1 yılda akla, kalbe sığdırınca insan ister istemez umutsuzlaşıyor. Güzel şeylere olan inancını yitiriyor. Ama neyse ki tutuncak bir iki dalınız, duanız, kimseleriniz var. Sayıları azalır veya artar. Ama vardır hep.

Şimdi yola devam. Gidenlere rağmen devam. Çünkü kalanlarım var. Anne bugün anjiyo olacak. Sonrası belirsiz. Belki açık kalp ameliyatı. Ve içimde bunun karın ağrısı varken az evvel ayakta öylece durup dinlerken alınmış bir karar. Evet son kez alınmış bir kararım var. Umutlarım var. Dualarım da var. 

Hayatımı daha da zorlaştıran her nesneyi & kimseyi çıkarma vakti şimdi. Hayatınızda mutlu insanlar olsun. Ya da en azından olmaya çalışan. Size inanan, güvenen insanlar. Bencil olmayan. Sizi anlayan olsun. Sizi sırtlamasa da sırtınıza binmeyecek kadar hafif, ama gönlü ağır, inancı ağır insanlar. 

Herkese iyi cumalar & hafa sonları..

https://www.youtube.com/watch?v=c3jRyQE4uUc