Malatya'da bahar..
Ya da Malatya dışında baharı karşılıyorsanız bir Malatyalı için en üzücü tarafı kayısının o çağla dediğimiz yeşil halini tuza banıp banıp yiyememe durumudur. Küçükken güzeller güzeli köyümde bahar ayındaki dolaşış şeklim yukarıdaki resimdeki gibiydi hep.. En yeni alınmış tişörte (ki o zaman penye derdik biz), o penye sarkarcasına çağlalar doldurulup köyde, kapıda, harıkta o şekilde dolanılırdı. Bir elimizle penye ucundan tutulup bir elimizle de büyük bir hazla çağla yenirdi ki sulu sulu, şapır şupur, yüzü ekşite ekşite:)) Şimdi öyle yesem iğrenç olurdum heralde ama o zaman değildik. Tatlıydık. Çocuktuk:)
Ünivrsitede öğrenciyken ise Malatya dışında okuyan bir öğrenci olarak bir alo ile -babama ya da arkadaşlara biraz acımtrak bir konuşma ile- otobüse verdirirdim en kocaman poşet dolusundan. Ama şimdi Erzincan'dayım. Bu sene her haftasonu süregelen gidişlerde bolca yendi, hiç özlenmedi neyse ki. Ancak bir şey dikkatimi çekti. Çocukluğum dahil tüm evrelerimde ben Malatya'da yolda, bahçede, kenarda dizili ağaçlarda boyumdan bir zıplama mesafesi uzaklığında dahi hiç çağlaya rastlayamazdım. Herkes Malatyalı, hemen hemen herkesin bahçesi, kayısısı olur ama yolda görüldü mü affedilmezdi o çağlalar! Okul yolunda gidip gelirken hatırlarım, en uzunumuz zıplardı ki genelde en uzunumuzla en kısamız arasındaki boy farkı da bir karışı geçmemekle beraber bu da "bir avuç daha fazla kayısı"ya tekabül ederdi. Malatya'da çağla bulamazsınız iki insan boyu uzunluğundaki dallara kadar. Erzincan'da ise alt dallar dolu doludur. Burası kayısı memleketi olmadığı halde. Ben de her sabah yürüyerek işe gidiş gelişlerimde parmağımın ucuna dahi yükselmeden aşırıyorum kahvaltı sonrası. Keyifle:)
Bu resim de 2010 baharından kalma. Her bahar gelen ani bir çağla krizi ile gecenin bir yarısında bahçeden aşırılmışlardı. Bitirme tezi bitirememe sırasındaki karın ağrıma iyi gelsin diye de keyifle yenmişti..
Afiyet & keyif dilerim.. Ama tuzla!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder